Μια γυναίκα...μια φιγούρα...μια εικόνα...μια ζωή......

Η Αννα Αχμάτοβα είναι η αγαπημένη όλων των Ρώσων ποιήτρια... η φωνή της συνείδησης .....πασών των Ρωσιών...
Εκκεντρική και τρυφερή... δυναμική και ερωτική μέχρις εσχάτων...

Το πραγματικό της όνομα ήταν Άννα Αντρέγεβνα Γκορένκο. Γεννήθηκε το 1889 και πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής της ηλικίας στην Αγία Πετρούπολη και τη γύρω περιοχή. Όταν άρχισε να γράφει ποίηση ο πατέρας της την ανάγκασε να υιοθετήσει ένα ψευδώνυμο, για να μη χαλάσει το καλό όνομα της οικογένειάς της ως «παρακμιακή ποιήτρια».

Η Άννα διάλεξε το επώνυμο Αχμάτοβα, που ανήκε σε μία προγιαγιά της από τη φυλή των Τατάρων, απόγονη του θρυλικού Τζένγκις Χαν. Το όνομα ακουγόταν ρομαντικό και μυστήριο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, υπογραμμίζοντας μια αίσθηση πεπρωμένου που είχε νιώσει η Άννα από πολύ νωρίς και που ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Η Άννα Αχμάτοβα χαρακτηρίστηκε από το σοβιετικό καθεστώς «αγία και πόρνη».

Μία.... ασκητική φιγούρα που κατάφερε να μετουσιώσει το προσωπικό της δράμα σε συλλογική εμπειρία και να εκφράσει μέσα από τα ποιήματά της τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, που την ανακήρυξε αγία μαθαίνοντας απέξω τους στίχους της και απαγγέλλοντάς τους κρυφά, μακριά από τα αυτιά του Στάλιν.

Συγχρόνως όμως ήταν μια γυναίκα που εξέπεμπε τεράστια γοητεία και έκανε τους άντρες να τρέχουν πίσω της μαγεμένοι. Αλλά αυτή η όμορφη και κάπως...υπεροπτική γυναίκα, αντί να εκμεταλλεύεται τους θαυμαστές της, κατέληγε σχεδόν πάντα παρατημένη και απογοητευμένη.

Οι δυστυχισμένοι γάμοι και οι καταστροφικές σχέσεις συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος σχεδόν της ζωής της.
[πληροφ.απο το πιο πάνω βιβλίο...του ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΧΕΣΝΕΡ]

Ποιος να το 'ξερε, κορίτσι τρελό, / Πειραχτήρι απ' όλους χαϊδεμένο, / Ερωτιάρα του Τσάρσκογιε Σελό, / Τι σου φύλαγε το πεπρωμένο.

Ποιος να στο 'λεγε τότε που οι φίλοι σου / φιλενάδα τους σ' έλεγαν κ' έτοιμο το 'χες το σκώμμα / κι αμαρτάνοντας πρόσφερες τ' άλικα χείλη σου, / στη ζωή σου να πάθεις τι σου 'μελλε ακόμα.

Забудут? — вот чем удивили!
Меня забывали сто раз,
Сто раз я лежала в могиле,
Где, может быть, я и сейчас.
А Муза и глохла и слепла,
В земле истлевала зерном,
Чтоб после, как Феникс из пепла,
В эфире восстать голубом.

Η μούσα

Θα με ξεχάσουν; Καθόλου δεν εκπλήσσομαι γι’ αυτό!
Τόσες φορές με ξέχασαν, πληθώρα…
Χίλιες φορές βρισκόμουνα σε τάφο ανοιχτό
Που ίσως βρίσκομαι και τώρα.
Η μούσα έχει κουφαθεί και τυφλωθεί,
Σα σπόρος έλιωσε μέσα στη γη
Να ξαναζωντανέψει στον αιθέρα το γαλάζιο
Σαν Φοίνιξ, απ’ την τέφρα, να υψωθεί.

1957